Inspirujący blog o Pobieraniu gier na PC 8193

Gdy gra powstaje przez tak duży czas, jak Grim Dawn, zazwyczaj kończy się to samą ważną katastrofą. Na szczęśćie są te tytuły, które wychodzą spośród obecnego mechanizmu silniejsze.

Grim Dawn wówczas nie tylko świetna gra, ale również dowód na determinację, pasję i talent Arthura Bruno, samego z założycieli studia Crate Entertainment, który od początku czuwał nad tym bodźcem i zupełnie spośród nim kosztował wartościowsze i niższe chwile. Jak jeden pisze, czasem pracował nad nim jedyny, a projekt zwalniał do żółwiego tempa. Przeżył więcej w międzyczasie zatrucie ołowiem oraz śmierć bliskiej mu twarze, ale zdążył się też ożenić i doczekać dwójki dzieci. Bruno, ale także fani gry, cały okres wierzyli wtedy w pokonanie tej gry o czym oznacza np. zakończona sukcesem zbiórka na Kickstarterze czy udana randka w Steam Early Access. Dzięki temu wszystek projekt wybrał w jakimkolwiek etapie wiatru w żagle, a dziś studio Crate Entertainment stawia się z dziesięciu stałych gości i z optymizmem spogląda w perspektywa.

Jeśli więc Bruno poradził sobie spośród obecnymi wszystkimi trudami i ostatecznie wypuścił tak fajną grę, to stanowię interesuj, co pokaże nam w przyszłości, skoro on a jego partia będą wykonywać już w konsekwencja wydajniejszych i daleko naturalnych warunkach. Czas pokaże, natomiast na razie zainteresujmy się ich tę produkcją. Samą recenzję postanowiłem podzielić na cztery części - po pewnej na każdy z czterech elementów hack'n'slasha, jakie moim zdaniem decydują o ich cechy. Chodzi o przedstawiony w grze świat a jego eksplorację, rozwój postaci, itemizację i system walki.

Grim Dawn wrzuca nas do lekko steampunkowego uniwersum, gdzie obok magii na czasu dziennym funkcjonuje broń palna czy materiały wybuchowe. To doskonała odmiana od większości hack'n'slashów, które zawsze zamieniają się wokół klasycznego fantasy. Studio Crate postawiło więcej na dużo możliwy i dosyć mroczny klimat swojej produkcji, co z zmian przełożyło się na zdrowy wygląd broni, pancerzy, a też wprowadzone w grze lokacje. No, jednak nic w niniejszym innego, skoro akcja gry tworzy się w czasie, gdy ludzkość desperacko walczy o doświadczenie i nic nie myśli na to, aby obejmowało jej się to udać. Oczywiście dostosowuje się więc w okresie, jeśli do historii wkracza nasza postać.

Sama historia na że nie zdobędzie literackich nagród, ale powiedzmy sobie szczerze, w hack'n'slasha nie gra się dla fabuły. Mimo niezbyt imponującej treści na że można umieścić plus przy prac samego świata. Lokacje są ładne, zróżnicowane i stymulują do dogłębnej eksploracji, bo umieszczono w nich ukryte lokacje czy też lochy, gdzie znajdziecie innego sposobie unikalnych bossów. Posiadam także trochę złe informacje dla kobiet będących na syndrom "muszę zajrzeć w jakikolwiek fragment mapy". Miejscówki są duże, dużo szybkie lub wielkie natomiast jeżeli nie możecie przeboleć faktu, iż wasza mapa będzie posiadała nieodkryte fragmenty, to cóż, szykujcie sobie wiele wolnego czasu na wchodzenie w wszystek ich zakamarek. Osobiście porzuciłem takie rozwiązanie gdzieś w 3/4 gry, bo zdałem sobie sprawę, że chcąc dostarczyć wam recenzję w normalnym terminie, muszę coś zwiększyć tempo rozgrywki. Pomimo tego doświadczenie Grim Dawn na okresie Veteran (o stopień wyżej od tradycyjnego poziomu trudności) zajęło mi 34 godziny, co mam za bardzo dobry wynik. Oraz więc tak naprawdę tylko początek gry spośród obecnym tytułem, gdyż mamy także tryb multiplayer oraz wyższe poziomy trudności oferujące również większe wyzwanie.

Warto również zauważyć, że same mapy nie są generowane losowo. Są zawsze taki sam kształt, chociaż więc co znajdziemy na ich rozmiarze jest teraz dokładnie w sumy losowe - nie licząc lochów czy jaskiń umieszczonych zazwyczaj w obecnym samym miejscu. Gra daje też skalowanie poziomu naszych przeciwników, co zazwyczaj niezbyt mi się podoba, ale w sukcesie Grim Dawn takie podejście sprawdziło się bardzo dokładnie. Między drugimi ze względu na wysoki świat gry i mało rozwiązań w grze. Czasem przyjdzie nam ponownie odwiedzić wcześniejsze obszary, aby np. wykonać powtarzalne questy lub aby pofarmować jakiegoś bossa. W takim przypadku skalowanie okresów toż cudowny pomysł, ponieważ dzięki temu gra dłużej oferuje jakieś wyzwanie.

Przy kreacji świata i jego eksploracji trzeba więc postawić duży plus. Jest on tym oczywistszy, bo osobiście nie spodziewałem się aż tak ogromnej gry i rozmiar mapy oraz czekająca na niej duża zawartość stanowiła dla mnie bardzo delikatną niespodzianką. To bez dwóch zdań jeden spośród jej podstawowych atutuów tego stopnia.

Grim Dawn był dokonywany jako duchowy następca Titan Questa i doskonale może obecne na dwóch stronach: w systemie walki oraz rozwoju postaci. O tym pierwszym elemencie jeszcze porozmawiamy, natomiast na razie zainteresujmy się rozwojem naszego bohatera. Tutaj twórcy gry zastosowali identyczne podejście co w pozostałej produkcji. Jesteśmy a do wyboru pięć klas postaci, z których potrafimy prowadzić dwie postępując w obecny rada unikalną specjalizację. Jak nietrudno policzyć, tych nowych stanowi w kolekcji dziesięć i oddają one tak sporo możliwości budowy naszego bohatera - od summonera, przez klasycznego maga czy walczącego dwoma mieczami łotrzyka, aż po ciężko opancerzonego żołnierza używającego tarczy i pistoletu lub dwuręcznej strzelby. Mówiąc krótko: każdy poziom gry jest tu swojego przedstawiciela.

Do gry trafiło te spore drzewko pasywnych umiejętności, które lokujemy w trakcie rozgrywki. W założeniach robi ono trochę te z Path of Exile, jakoś nie jest aż tak rozbudowane. Drzewko "pasywek" zawiera te zdolności, które można przypisać do bliskich aktywnych nauk i zostało zaprojektowane w taki system, iż służy nam tak sporo możliwości dopieszczenia naszego bohatera. Oczywiście przed rozdysponowaniem punktów warto zapoznać się z danymi zdolnościami, ale nawet jeżeli pominiecie ten krok, to właściwie nie zepsujecie swojej roli. Ponowne rozdysponowanie punktów nauki nie stanowi ważniejszego tematu natomiast toż niezależnie od tego, czy zabiega o punkty tracone na wzrost naszej klasy postaci czy pasywnego drzewka,. Same czego nie można rozwiązać to wyboru samych klas - w tym obiektu powinien już założyć nowego bohatera.

Pod tym powodem Grim Dawn jest więc o moc przyjaźniejszą grą, niż wspomniane Path of Exile, gdzie tzw. "respec" jest bez porównania trudniejszy. Taki pogląd na przebieg naszego bohatera oznacza te, iż można swobodnie eksperymentować z jednymi zdolnościami naszego herosa, co w hack'n'slashach przeważnie jest plusem.

Cały system rozwoju postaci zbiera się a dużo dokładnie, chociaż szkoda, iż Grim Dawn poszło tym tymże śladem co Titan Quest i gra odnosi się do używania dosyć małej ilości aktywnych umiejętności. Jedni uważają to pewnie za plus, innych może to na dalszą metę zniechęcić, zwłaszcza gdy dotrą do Grim Dawn np. z Diablo III czy Marvel Heroes, gdzie dosyć aktywnie podejmujemy się większą dawką aktywnych zdolności. No, ale taka to już specyfika tej gry. Można się też trochę przyczepić do tzw. end game'u. Tutaj Grim Dawn nie wypada najlepiej. W muzyce nie ma żadnego systemu zaprojektowanego z dbają o perspektywach na najszerszych stopniach doświadczenia. Owszem, istnieją dwa roguelike'owe dungeony, tylko nie są one sprzedaż trudne dodatkowo nie można ich nawet porównać do systemu map z Path of Exile czy Szczelin Nefalemów w Bardzo III. Tutaj studio Crate cierpi na pewno kilku do poprawienia.

Itemizacja to niepowtarzalny z najistotniejszych punktów każdego hack'n'slasha mający potężny zysk na jego cechę. To dlatego Diablo III istniałoby tak małą grą w sezonie premiery również wtedy więc Path of Exile uznajemy za prawdziwego następcę Diablo II - gry, która pod względem itemizacji do obecnie nie ma chyba Gry sportowe do pobrania sobie równych. Gdzie na ostatniej skali umieszcza się Grim Dawn? Gdzieś po środku Diablo III i Path of Exile. W grze zastosowano klasyczny system coraz rzadszych przedmiotów - od białych, zwyczajnych itemów, przez problemy z zespołów, aż po legendarny ekwipunek, wokół jakiego można przygotować cały "build" naszej skóry.

Jak oglądacie na obrazku poniżej opisy przedmiotów potrafią być naprawdę długie, bo potrafią nie tylko własne statystyki, ale potrafią przyznają i czasem zupełnie nowe umiejętności potrafiące znacząco zwiększyć siłę naszej skór. Jakby tego stanowiło kilku, możemy również ulepszać nasze wyposażenie oraz mieć z organizmu craftu będąc nowy ekwipunek. Dodatkowo w oparciu o znajdywane w trakcie zabawy schematy umożliwiające stworzenie tematów nie osiągnięcia w żaden nowy forma.

Wszystko to oznacza, iż jesteśmy daj zasypywani kolejnymi skarbami, szczególnie, jeżeli na własnej możliwości stanie jakiś boss, którego likwidacja dokonuje się prawdziwą eksplozją itemków. Rodzajem znajdywanych przedmiotów zarządza oczywiście szczęście, choć niektóre problemy są przypisane do wybranych bossów, co motywuje do ich powtórnego zabijania. Coś, z czym fani hack'n'slashów na pewnie są zaznajomieni. Na atut powinien też zaliczyć wbudowany w grę prosty i intuicyjny filtr przedmiotów, dzięki któremu ciż decydujemy o tym, jakie wyposażenie pojawia się nam na ekranie. Zwiększa się to głównie na ogromnych stopniach doświadczenia, gdy nasz heros posiada teraz w nosie słabszy sprzęt i szukamy np. tylko legendarnego ekwipunku.

Itemizacja jest więc zrobiona znacznie dobrze, chociaż szkoda, iż najpotężniejsze, legendarne problemy znajdziemy dopiero po jednokrotnym przejściu gry i osiągnięciu minimum 50 poziomu doświadczenia. Szkoda, iż twórcy gry nie wrzucili do Grim Dawn legendarnego wyposażenia widocznego na niższych levelach, oczywiście gdy bierze wtedy środowisko w Bardzo III czy Path of Exile.

O ile itemizacja jest jednym z istotniejszych aspektów każdego hack'n'slasha, to układ walki można opisać jak tenże najważniejszy. Toż on stanowi szczególnie tym, jak długo taka gra przyciągnie nas do ekranu a swoim zastosowaniem potrafi nadrobić jej niedociągnięcia. To właśnie dlatego Diablo III daje tak mocno frajdy, nawet gdy itemizacja czy system rozwoju stron nie chodzi do najbardziej rozbudowanych - po prostu całą grę ma za uszy świetnie zrealizowana i pozwalająca wielu satysfakcji likwidacja kolejnych wrogów.

Chodząc do walki, Grim Dawn składa się w olbrzymim stanie na tym, co postrzegaliśmy w Titan Quest. Animacje, fizyka, poczucie zadawanych ciosów - wszystko więc jest dużo odpowiednie do tego, co postrzegaliśmy w pozostałej produkcji. Jeżeli więc podobał wam się Titan Quest, to układ gry w Grim Dawn także przypadnie wam do smaku. Całość zachowała i taką sztywność charakterystyczną dla Titan Questa i koniec końców dużo mu tegoż tegoż z Diablo III, a oraz styl gry z Path of Exile te jest moim przekonaniem lepszy. To przecież w maksymalnym stopniu kwestia osobistych preferencji, co nie zmienia faktu, iż walka w Grim Dawn jest sporządzona na końcu dobrze, iż sprawia wielu satysfakcji również na widać nie odrzuci was z gry.

Nie znam czy jest obecnie inny typ gier wideo reprezentowany tak dużo, jak właśnie hack'n'slashe. Na targu wybierają się aktualnie cztery wysokiej klas gry tego rodzaju: Diablo III, Path of Exile, Marvel Heroes i właśnie Grim Dawn. Gdzie pośród nich umieszcza się produkcja Crate Entertainment? Osobiście umieściłbym Grim Dawm gdzieś pomiędzy Diablo III i Path of Exile. Pod względem czystej mechaniki rozgrywki dotyczącej rozwoju postaci, itemizacji i combatu nie jest więc aż tak rozbudowana gra, jak PoE, lecz stanowi owo na że bardziej hardkorowy tytuł niż Diablo III.

Pod jednym względem Grim Dawn przebija za to wszystek z trzech wymienionych wyżej tytułów. Gra nie wymaga stałego wymieszania z internetem, co dla pewnych jednostek pewno być długą korzyścią lub wręcz przeciwnie - sporą wadą. Oznacza to, iż w walkach muliplayer dosyć szybka mogą się pojawić różnego sposobie oszustwa, jako że nasze cechy są umieszczane na lokalnym dysku, a nie na serwerze gry. To zawsze zmartwienie na przyszłość, a na razie bawmy się z faktu, iż Grim Dawn wykazał się tak dobrą grą, którą powinien zainteresować się każdy fan hack'n'slashów. I dla pań, którym podobał się Titan Quest to zakup wręcz obowiązkowy.

Po obiecującym powrocie kultowej kolei w 2016 roku, Doom Eternal to druga, szalenie wielka część uznanego cyklu od id Software. Tempo i efektowność rozgrywki wręcz hipnotyzują. Mina kilkoma drobnymi niedociągnięciami, tytuł ten toż kandydat do najbardziej pasującej strzelanki roku.

Opisana w walce sprawa jest łatwą kontynuacją spraw z starej części. Główny bohater po zatrzymaniu piekielnych zastępów na Marsie stoi przed sporym problemem inwazji demonicznych odporności na Ziemię. Nie przechodzi to czasu do załatwienia i odchodzi do boju.

Fabuła w najróżniejszej strony zawiera wiele więcej przerywników filmowych niż możnaby się spodziewać. Przed walką z szefem bądź większym fragmentem historii rozpoczyna się cut-scenka, która sprawia opowieści nieco kolorytu. Nasz bohater nie mówi, jednakże nie musi. Jego oczy pełne furii pokazują wszystko, a dobra muzyka jedynie to pokazuje.

Warto te zaznaczyć, że gra ma i lokalizację z pełnym dubbingiem. Sporo fragmentów historii ukryto na robionych na mapie fragmentach kroniki i doskonale, że wszystko więc istnieje niedrogie w lokalnym języku.

Mimo popularnej i doskonałej akcji opowieści, to nie fabuła stanowi sedno Doom Eternal. Jest przed rozgrywka, która z początku zaprasza do kolejnej nauki słabości przeciwników i ciągłej zmiany broni, by później zatopić nas w krwawej rzezi. Gameplay i stanowione przez nas postępy są niezwykle satysfakcjonujące z wczesnych chwil.

Każdy przeciwnik posiada czuły cel i downloaduj.pl/gry-symulacje/ zastosowanie go diametralnie zmienia każdą okazję. Cacodemon sprawia kłopoty? Wystarczy rzucić w niego granatem, gdy otwiera pysk, by ogłuszyć go zaś zabić jednym ciosem. Arachnotron irytuje zwinnością i rakietnicą? Zniszcz ją, by wiele go podważyć i napchać ołowiem. Z czasem zmieniamy pukawki z jakimś ruchem, by na celowniku zawsze być kogoś wrażliwego na określony klient broni a stanowi toż niesamowicie angażujące.

Oszczędzanie amunicji i stosowanie choroby jest istotne i dlatego, że naboje łatwo się kończą, i najlepszą drogą ich otrzymania jest przepołowienie kogoś piłą mechaniczną. Podobnie z leczeniem oraz wzmocnieniem pancerzy, które zdobywamy poprzez zabójstwa pozycji (na ogłuszonych przeciwnikach) i wyjątkowe ciosy pięścią. Lecz w niniejszy rada jesteśmy okazję w rywalizacji z zespołami piekielnymi.

Ten szaleńczy balet zmieniania broni i efektownego dobijania wrogów w 60 klatkach jest daleko satysfakcjonujący wizualnie. Każdy pocisk trafiający wroga odrywa kawałek pancerza bądź ciała. Obserwujemy proces oddzielania mięsa od kości za pomocą ołowiu. Na dodatek każda egzekucja to trochę inna brutalna scenka, gdzie nasz bohater rozrywa kogoś gołymi rękoma, rozdeptuje mu osobę, bądź umieszcza jego naszą rękę w oko. Brutalność nie zna tutaj granic - i bardzo dobrze. Nie istnieje ostatnie przecież gra dla młodszych odbiorców.

Slayer toczy się po drugich światach za pomocą portali prowadzonych przez Vegę - sztuczną inteligencję z agencji badawczej na Marsie. Ten brak nie ogranicza nas do pewnej dziedzinie zaś w pogoni za generałami armii piekielnej chodzimy po bardzo dużych lokacjach.

Piękne oraz niezwykle klimatyczne obszary w Doom Eternal wszystkie są sekretów, ukrytych ulepszeń do zabrania i dodatkowych wyzwań. Na dowolnym etapie jesteśmy pobudzani do eksploracji i wykonujemy więc z radością, ponieważ każde rozwinięcie dotychczasowego ekwipunku diametralnie poprawia szansę na przetrwanie.

Końcowe etapy gry bez używania wszystkich ulepszeń, granatów, miotacza ognia i podwójnych skoków mogą wydaj powtarzać się nie do przejścia. Nie są jednak frustrujące, więc nie czujemy się zniechęcani do podejmowania zabawy.

Trochę inaczej trzyma się sprawa z wyjątkami zręcznościowo-platformowymi, podczas których musimy się wspinać, skakać na dalekie odległości, po drodze strzelając w przełączniki i wszystko to wytwarzać w dużej kolejności, z idealną precyzją - ponieważ w razie wpadki cały proces trzeba zaczynać od niedawna.

Większość tych składników daje poczucie, że ktoś odbiera nam dostęp do miłej i wdrażającej strzelanki w imię wymuszonych etapów platformowych. Toż jakże obiecać komuś deser, jakiego nie dostaniemy zanim nie zjemy wszystkich warzyw na talerzu.

Pewne prace są również zauważalnie mniej punktów autozapisu gry, co mało razy boleśnie odczuwamy, kiedy zainteresowanych istnieje oczywiście wiele, że nie tworzymy się nawet gdzie schować by znaleźć oddech. To zazwyczaj nie istnieje zawsze chociażby w najniższym stopniu tak frustrujące, jak niektóre etapy platformowe.

Finał historie to swoista wisienka na torcie, nagradzająca wszystkie wcześniejsze trudy. To dobre zwieńczenie krwawego baletu, które do indywidualnych napisów końcowych nie zwalnia. Skaczemy, strzelamy, przecinamy, wywołujemy eksplozje dookoła bez osadzania się na etap, bo inaczej możemy z razu zginąć. Wielu twórców potrafiło się wprowadzać na przykładzie Eternal poprawnej egzekucji finału przygody.

Całość kampanii wystarcza na jakiś 15 godzin. To zupełnie dużo gdy na grę dla danego gracza, i możliwość powtarzania pracy z zebranym towarem i ulepszeniami odkrywa inne nadzieje na powtórki pierwszych rzutów by zobaczyć co dalej mogliśmy pominąć.

Doom Eternal to kosmicznie satysfakcjonująca strzelanka, która - poza etapami platformowymi - ulepsza i prowadzi każdy element Dooma z 2016 roku. To idealna przygoda, tak przepełniona naturą i ciałem, że po jej wykonaniu możemy rozważać chwilowe wrażenie na wegetarianizm. Bomba!

Nie jestem najgenialniejszym w sprawie zapaleńcem serii Monster Hunter… ale usunął ze wszelkimi jej odsłonami sumarycznie dobrych kilkaset godzin. I wtedy wbrew wszystko wystarczająco, aby mieć o specyficznym gatunku gier tego modelu jakieś pojęcie. Kiedy dawno temu po raz pierwszy usłyszałem o Dauntless, skojarzenie było czyste – ot kolejny deweloper próbuje powtórzyć sukces produkcji od Capcomu, tym razem za główny wyróżnik przyjmując „darmowość”. W porze alfy oraz bety, które posiadał okazję ograć – nic nie wyglądało na ostatnie, żeby zawierało się im udać. Finalna wersja wykazała się być natomiast miłym zaskoczeniem i choć sam Monster Hunter zagrożony z gwarancją nie jest, to najnowocześniejsze dzieło Phoenix Labs stanowi mocno udaną alternatywą dla pań, które „uwolniły się” od pierwowzoru. A nie tylko dla nich zresztą.

Głównym trzonem konkurencje jest tutaj oczywiście walka z potworami, tu nazywanymi po prostu Behemotami. Reguła jest niska – nasz bohater wychodzi na inne prace oraz patrole, podczas których znajduje wielkich rozmiarów bestie. Wszystka z nich dysponuje inną mechaniką, nowymi wiedzami i słabościami, a naszym posłaniem jest dokładnie upolowanie tychże kreatur. Czynniki są dwa – ten fabularny (dość słabo zarysowany, walczymy po prostu o „ochronę świata”) też ten zdecydowanie ważniejszy, czyli zdobywanie składników niezbędnych do budowania coraz to świeższego także ciekawszego wyposażenia. Samo Dauntless jako takie nie ma czegoś takiego jak kampania – w odróżnieniu od Monster Huntera brakuje tu szerszego scenariusza, ot po prostu otrzymujemy kolejne misje od rozrzuconych po mieście NPC i znajdujemy na karcie, którego questa chcemy się teraz podjąć. W nauk są ze sobą jakoś połączone, ale sposób prezentacji - kompletnie nie przyciąga do zgłębiania uniwersum. Szkoda, bo jak w historie pokazano – polowaniom można nadać dość większego znaczenia.

Na wycieczki wyruszyć możemy albo samotnie (nie polecam) albo w maksymalnie czteroosobowej grupie. Bez sensu na ostatnie, w której konfiguracji rozpoczniemy łowy, schemat jednak istnieje obecny sam – zostajemy zrzuceni na dość niewielką latającą wyspę (powód ich funkcjonowania odkryjemy w akcji) i wdrażamy tropienie „zwierzyny”. Też istnieje względnie proste – nie musimy wypatrywać śladów, szukać informacji i tworzyć całej reszty, którą znamy z Monster Huntera. Wystarczy podążać za specjalnymi „świetlikami”, które oprócz kierowania do bestii, dają nam jeszcze nieco szybciej się poruszać. Oczywiście nic nie powstrzymuje nas przed tym, aby mapę przed walką odrobinę pozwiedzać – tu i ówdzie znajdziemy roślinki czy skały, które potrafimy zebrać, a wtedy wykorzystać przy craftingu. Niemniej – sama mapa jest słaba i chcąc nie chcąc, na bestię trafiamy dość szybko. I więc rozpoczyna się to, co w Dauntless najważniejsze – czyli walka.

Ponownie – w łatwym złożeniu z Monster Hunterem, całość płaci się być ustalenie uproszczona, a bardziej casualowy wymiar rozgrywki dobrze nie oznacza tego, że gra nie jest żadnej głębi. Do polskiej możliwości otrzymujemy kilka rodzajów broni (są zróżnicowane, jednak to wciąż niewielka liczba), jakie możemy swobodnie modyfikować, ulepszać i wizualnie zmieniać. Każda spośród nich dysponuje własną specyfiką i kilkoma unikalnymi mechanikami. Aby wykonać kombosa czy atak specjalny musimy w normalnej kolejności naciskać dwa przyciski i przynajmniej nie istnieje zatem układ najbardziej złożony w historii gier wideo – produkcja udanie oczekuje na graczu „nieco więcej” niż bezmyślne duszenie klawiszy. Natomiast więc o tym proponujemy się tylko po kilku godzinach.

To pewnie zasługa wspomnianych Behemotów. Obecnych w sztuce wynosimy jakiś 20 (a doliczyć trzeba ponownie ich mniejsze/większe wersje), a twórcy postanowili podzielić je więcej na własne kategorie oparte na nadawanych im żywiołach. I właśnie mierzyć musimy się np. z bestiami władającymi ogniem, elektrycznością albo i „świetlistymi”. Właściwie im dużo w las – tym trudniej. Pierwsze kreatury, jakie znajdujemy nie posiadają większego wyzwania, a z okresem gra przypomina nam o naszym rodowodzie i trwałej inspiracji serią Monster Hunter. Mniej doświadczone drużyny nie raz oraz nie dwa badać będą wymagały od początku, zwłaszcza, że twórcy zastosowali tu ciekawy motyw – im gorzej sobie radzimy jako drużyna… tym już rośnie moc potwora. Wskaźnik „zagrożenia” w punkcie, w którym otrzyma 100%, sprawia, że polskie okazje na zdobycie drastycznie spadają – nie możemy wskrzeszać towarzyszy, bestia stoi się bardziej nieprzewidywalna, a i pędzone przez nią razy zadają nam ważniejsze obrażenia. Innymi słowy – jeśli jesteśmy skłonni i dalej giniemy, gra bez krępacji wbije nas w gospodarkę. Pamięta wtedy silną i złą stronę – jeżeli dotrzemy na „ogarniających” towarzyszy, nawet najbardziej potrzebujące stwory padają w kilka sekund. Jeżeli matchmaking dobierze nam jednak amatorów – twórzmy się na znaczną i długą walkę. Nie raz również nie dwa rozgrywkę kończyłem z analizą S czy S+ (czyli blisko ideału), podczas gdy średnia zespołu wynosiła… E (naprawdę słabo). Przynajmniej przyjemność z ostatniego gatunku zwycięstwa jest spora, narzekać ostatecznie chyba zatem nie mogę.

Jeżeli nasze łowy się powiodły – otrzymujemy naturalnie nagrody. Punkty doświadczenia, fragmenty danej bestii a kolejne materiały, które umożliwiają nam pracować i rozwijać ekwipunek. Cała gra została również oparta na tak zwanych poziomach mistrzostwa – im dłużej walczymy daną bronią, tymże na odpowiedniejsze produkty możemy stanowić natomiast tym pozytywniejsze „ulepszenia” dla niej odblokujemy. To samo tyczy się zresztą samych Behemotów – jak będziemy z powodzeniem zabijać wiele kreatur tego tegoż typu, robiony spośród nich pancerz będzie jaśniejszy, a i za wszystek etap mistrzostwa otrzymamy dodatkowe modyfikacje do sprzętu. Ponownie – sposób jest wystarczająco prosty i nastawiony na długotrwały grind, a jak człowiek nie stroni od tego gatunku rozgrywki – będzie zadowolony. Dauntless zalewa bowiem gracza wszelakiej maści charakterami i „checkpointami”, do których potrafimy dążyć podczas zabawy. Niestety – praktycznie każde z nich przywiązują się z grą (gra oferuje tylko sam typ rozgrywki), gdy ktoś uzna, że wymachiwanie toporem czy młotem mu się nudzi, zbyt wielu możliwości tu nie znajdzie.

Dodatkowo, system niestety zbudowany istnieje choć w taki system, że po odblokowaniu dojazdu do najpoważniejszych bestii, powracanie do „cieniasów” tak naprawdę nie posiada żadnego większego sensu. Spora dawkę contentu zatrzymuje się więc prędko „sztuką dla sztuki” oraz nie daje wystarczająco dobrego warunku do „powrotu”. Endgame jest zresztą że największą trudnością samego Dauntless, a z racji tego, że jedna gra zwraca na przykład gry-usługi, zakładam, iż w przyszłości ten moment doczeka się dodatkowego rozbudowania. Kolejne bestie, z którymi umiemy się mierzyć i jeszcze toż silniejszy ekwipunek to popularna porada na przytrzymanie gracza na dłużej. To naturalnie nie tak, że Dauntless w tej sytuacji męczy się po kilkorgu godzinach – aktualna zawartość już dziś spokojnie idzie na około kilkadziesiąt godzin przyjemnego grindu, ale całość z uczciwością nie straci jeśli w perspektyw ujrzymy mało bardzo zróżnicowanego contentu.

Na pochwałę w Dauntless zasługują jednak jeszcze trzy inne czynniki. Ten niezwykle widoczny – to oczywiście oprawa graficzna. Jasne, znajdą się osoby, którym coś bardziej ostra i „kresówkowa” oprawa w sposobie Fortnite’a nie przypadnie do rodzaju, jednak nawet najwięksi hejterzy tego trendu artystycznego przyznają, że gra pokazuje się po prostu ładnie. Nie osiąga tu wielkich fajerwerków, i typy są stosunkowo proste, tylko w związku całość okazuje się efektownie, a wraz z stałymi uproszczeniami zyskujemy to, co stanowi o niesamowitej grupie i „długotrwałości” Dauntless. Gra oferuje bowiem pełny crossplay – bez żadnych problemów możemy grać ze swymi posiadającymi PC, PlayStation 4 bądź Xboksa One. Natomiast w perspektywy do listy obsługiwanych platform ma dołączyć Nintendo Switch oraz platformy mobilne. Wszystko dzięki temu, że gra oparta istnieje na bardzo popularnym silniku Unreal Engine należącym do Epic Games. Co żeby nie mówić – to przyszłość i miło, że Dauntless odnalazł się we wciąż małej puli tytułów „awangardowych” w tej ról.

Dzieło Phoenix Labs już w kilka dni po premierze odniosło ogromny sukces. darmowe gry graj teraz Gdy na tytuł stosunkowo mało promowany, wynik 5 milionów graczy w zaledwie tydzień naprawdę sprawia wrażenie, wprawdzie nie jest krótki. Z racji tego, że tytuł jest darmowy (gra „tworzy się” z mikrotransakcji oraz przepustki bojowej) i sprzedaje wymagający, choć przystępny nawet dla początkujących gameplay, z gwarancją nie zaszkodzi że sami sprawdzicie „czy wam leży”. W bliskim zestawieniu z Monster Hunterem stanowi wtedy sztuka prostsza, mniej chcąca zaś nie naprawdę daleko rozbudowana, ale dla wielu graczy będzie zatem nie wada, i zaleta. Co istotne – Dauntless z racji swojej formuły ma szeroki potencjał na dalszy ciąg, ale już dzisiaj oferuje wystarczającą „bazę” do tego, aby spędzić na polowaniach przynajmniej kilkanaście, czy daj kilkadziesiąt, udanych godzin.